Het gat is belangrijk. Het gat tussen de poten van de tafel zorgt voor de structurele sterkte van de poten. De twee metalen “lemmeten” waaruit iedere tafelpoot bestaat, worden apart gespreid om van deze dunne, niet-structurele metalen onderdelen structurele elementen te maken.

Vanaf de voorkant lijkt de tafel haast op een papieren proefmodel waarbij een tafelblad op twee dunne gespleten stukken papier rust.

Deze tafel verbergt echter verschillende persoonlijkheden. Wanneer men de tafel vanuit verschillende gezichtshoeken bekijkt, verandert de persoonlijkheid van de poten geleidelijk en lijken ze meer open of gesloten te zijn. Een doorgaans redelijk statisch meubelstuk verandert eens te meer in een meubelstuk waar spanning en beweging in huizen, een meubelstuk dat een eigen leven leidt.

Met een minimum aan materiaal wordt de tafel omgevormd tot een intrigerend element met verschillende persoonlijkheden.

Het was tevens de bedoeling om een visueel verband te leggen tussen het tafelblad en de poten om er op die manier één sterk grafisch element van te maken dat haast lijkt te zweven, of toch vanaf de voorkant gezien. Dit verband wordt opgeroepen door dezelfde kleuren te gebruiken voor de metalen poten en voor het houten tafelblad. Doordat het hout alleen gebeitst en niet geverfd is, is de textuur van het hout nog zeer goed zichtbaar.

Het draait bij deze tafels vooral om “simplexiteit”: simpel, doch complex, … of, zoals ze zeggen: “niet voor één gat te vangen".