Het concept vertrekt vanuit de kijk op en een reflectie over onze samenleving. De idee van de reflectie en de zoektocht naar je eigen zelf, de niet ophoudende queeste in onze huidige maatschappij die zich blindstaart op beelden, op schijn en op het imago dat mensen van zichzelf verspreiden via, onder meer, nieuwe technologieën en sociale netwerken zoals Facebook of Instagram.

De grote spiegel weerspiegelt onszelf als ware dit beeld de persoon zelf, als ware de persoon niet meer dan een weerspiegeling van zichzelf, omdat het de weerspiegeling zelf is die wordt weerspiegeld en die wordt vervormd door de kleine spiegel die de persoon bekijkt. De tweede spiegel wordt vastgehouden als door een hand die een van onze vele verbonden objecten vasthoudt. Deze tweede kleine spiegel is op zijn beurt een prisma dat het beeld vervormt en dat beeld door de molen van onze samenleving haalt. Dit maatschappelijke prisma is het rooster, de matrix die de essentie zelf, het raster, van de samenleving uitmaakt. Maar deze blik verdwijnt vervolgens in een kloof, namelijk die van de echo van het beeld dat tot in het oneindige wordt herhaald en dat in steeds kleinere stukjes wordt gebroken.

De grote en de kleine spiegel weerspiegelen elkaar, zij helpen en ondersteunen elkaar omdat zij met elkaar interageren; en dan is er nog een soort van omgekeerde wandelstok die hen met elkaar verbindt.